100 lat temu, 18 maja urodził się wielki człowiek, kapłan, biskup, papież Jan Paweł II i święty. Człowiek, o którym by można rzec, że był i nadal będzie naszym drogowskazem, który uczył jak żyć i nadal mimo upływu czasu robi to.

Papież Jan Paweł II, był niezwykłym człowiekiem w dziejach Polski i świata. Jego życie i pontyfikat zmieniły losy wielu ludzi, a nawet narodów. Z okazji tej rocznicy urodzin dobrze jest przypomnieć sobie postać świętego Jana Pawła II, Jego życie, służbę Bogu i ludziom,
aby zawsze pozostał w naszych myślach i sercach.

Karol Wojtyła późniejszy papież Jan Paweł II urodził się w Wadowicach 18 maja 1920 roku, a 20 czerwca 1920 roku został ochrzczony w kościele parafialnym otrzymując imiona Karol, Józef. Ojciec Karol był zawodowym wojskowym, a mama Emilia z Kaczorowskich zajmowała się domem. Starszy o 14 lat od Karola brat Edmund był lekarzem. Natomiast siostry nie poznał, ponieważ umarła krótko po swoich narodzinach. Matka Emilia zajmowała się domem i wychowaniem dzieci. Od najmłodszych lat życie Karola doświadczało, kiedy miał 9 lat zmarła mama, a gdy miał 12 lat brat Edmund. Od tej pory Karolem zajmował się tylko ojciec.

We wrześniu 1930 r. Karol rozpoczął naukę w Gimnazjum im. Marcina Wadowity w Wadowicach. Ojciec Karola pilnował planu dnia, w którym zawsze był czas na modlitwę, naukę i zabawę. Mały Karol codziennie przed lekcjami chodził na mszę św., na której służył jako ministrant. Gdy skończył zajęcia w szkole, grał z kolegami w piłkę nożną. W gimnazjum Karol wykazywał nieprzeciętne zdolności i ukończył je z wyróżnieniem. Lolek, tak wołano zdrobniale na Karola, był lubianym kolegą może dlatego, że kochał sport: grywał w piłkę nożną (stał na bramce), jeździł na łyżwach, nartach, uwielbiał wycieczki górskie oraz interesował się aktorstwem.

W 1938 r. rozpoczął studia polonistyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim, aby realizować swoje zainteresowania związane z teatrem, które zostały przerwane wybuchem wojny. W czasie okupacji pracował jako robotnik w kamieniołomach w Zakrzówku i w fabryce „Solvay” w Krakowie. W 1941 r. zmarł mu ojciec. Nagła śmierć ojca, przerwane studia polonistyczne, praca w kamieniołomach, to wszystko miało wpływ na dalsze jego życie. Do połowy 1943 roku Karol był związany z konspiracyjnym Teatrem Rapsodycznym.

W 1942 roku podjął decyzję o wstąpieniu do tajnego Seminarium Duchownego. 01 listopada 1946 roku otrzymał święcenia kapłańskie z rąk kardynała Adama Sapiehy. Do 1948 roku odbywał studia doktoranckie w Rzymie. Po powrocie do Polski został wikarym w parafii Niegowich. W 1949 roku arcybiskup Sapieha przydzielił Karolowi Wojtyle parafię św. Floriana na Kleparzu w Krakowie. Młody wikary nawiązał szybki kontakt z młodzieżą akademicką. Chodził z młodymi na wycieczki, do teatru, dyskutował i umiał ich słuchać. Młodzież nazywa Go „ Wujkiem”, aby zmylić ówczesną milicję.

W 1953 roku obronił rozprawę habilitacyjną na Uniwersytecie Jagiellońskim, po czym podjął wykłady z katolickiej etyki społecznej i filozoficznej w krakowskim Seminarium Duchownym oraz na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Sakrę biskupią otrzymał w 1958 roku. W 1964 roku został arcybiskupem krakowskim, a w 1967 kardynałem. Brał aktywny udział w Soborze Watykańskim II. Nadal był przyjacielem młodzieży, radosnym turystą i wybitnym teologiem.

Po śmierci papieża Jana Pawła I na jego następcę wybrano Karola Wojtyłę, który przyjął imiona Jan Paweł II. Jego pontyfikat rozpoczął się 16 października 1978 r. Jan Paweł II był wzorem dla innych, podziwiany za swoje niezmierne starania w dążeniu do utrzymania pokoju i miłości na świecie. Nagłaśniał wiele problemów starając się nakłonić do ich rozwiązania. Był to człowiek obdarzony od Boga wspaniałym darem, uczył prawdy i miłości, ale także odpowiedzialności za innych na świecie. Cieszył się zaufaniem i szacunkiem nawet tych, którzy są daleko od wiary. Papież Benedykt XVI powiedział: „Teologii uczył się nie tylko z książek, ale także poprzez doświadczenie konkretnej ciężkiej sytuacji, w której znajdował się on sam i jego kraj. Jest to poniekąd charakterystyczne dla całego jego życia i działalności.”

Jan Paweł II to wielki pielgrzym w 104 wielkich podróżach duszpasterskich przemierzył prawie cały świat i wszędzie głosił Ewangelię jako radosną nowinę. To Papież pokoju, teolog, przyjaciel dzieci, młodzieży i każdego człowieka, a także uosobienie skromności i pokory. Umiał przebaczać ( np. zamachowcy, który dokonał zamachu na Jego życie 13 maja 1981 roku na Placu św. Piotra w Rzymie) i prosić o wybaczenie, radował się, pokornie znosił cierpienie, modlił się, uczył rozmodlenia, śpiewał, pochylał się nad chorymi, podróżował, i pisał książki. Modlitwa papieża, jego myśli i miłość ogarniała jednocześnie całą Ziemię, dlatego zmienił oblicze tego świata.

Ludzi młodych i Jana Pawła II łączyła szczególna więź. Towarzyszyli mu niezależnie od tego czy był księdzem Karolem, profesorem KUL, czy biskupem krakowskim. Nie zmieniło się to także za jego pontyfikatu. On sam również garnął się do młodych, bo czuł się cały czas młody duchem. Słowa, które do nich kierował dawały otuchę i pociągały do działania, a zwykłe i szczere zachowania ludzi spotykały się ze spontaniczną reakcją Ojca Świętego.

Spotkania z młodymi były stałym punktem programu każdej papieskiej pielgrzymki. Papież systematycznie zapraszał ich również na Światowe Dni Młodzieży, które sam zapoczątkował.
Na to zaproszenie młodzi zawsze odpowiadali bardzo licznie. Wszędzie frekwencja była znakomita, znacznie wyższa od spodziewanej, a w stolicy Filipin, Manili, w 1995 r. odnotowano najwięcej uczestników podczas wszystkich spotkań z Papieżem, bo aż 5 milionów.

Gdy papież Jan Paweł II umierał, Plac św. Piotra w Rzymie był pełen ludzi, przede wszystkim młodych, którzy chcieli po raz ostatni spotkać się ze swym papieżem.

W sobotę wieczorem 02 kwietnia 2005 roku, po prawie 27 latach pontyfikatu serce papieża Jana Pawła II o godzinie 21.37 zatrzymało się na zawsze. Odszedł Ojciec, który przerósł wszelkie autorytety i stał się fundamentem naszej zbiorowej tożsamości narodowej.

Pogrzeb Papieża odbył się 8 kwietnia. W uroczystościach pogrzebowych na placu św. Piotra uczestniczyło 300 tysięcy wiernych. Dwa miliardy osób oglądało transmisję z ich przebiegu
w telewizji.

Dnia 01 maja 2011 roku papież Benedykt XVI ogłosił Jana Pawła II błogosławionym, natomiast 27 kwietnia 2014 roku papież Franciszek ogłosił świętym.

Teraz święty Jan Paweł II błogosławi nam z Domu Ojca.

Włodzimierz Skórnicki

wstecz

Najnowsza galeria zdjęć